jedna z najstarszych drewnianych świątyń tego regionu wzniesiona w 1783 roku
ku pamięci
tablica informacyjna przy kościele
główne wejście
metalowe elementy zamka
na miejscu starego
drzwi boczne
jeżeli to klamka to chyba bardzo nieporęczna
obok kościoła cmentarz parafialny z kaplicą grobową i zabytkowymi grobowcami
drzwi grobowca rodziny Rulikowskich
bogato zdobione
brakuje klucza
Korab, herb rodziny
napis na fasadzie grobowca
jeden z tu pochowanych
grobowiec rodziny Białkowskich
bardzo ciekawa konstrukcja z cegły
pilnie wymaga renowacji
otynkowany na biało grobowiec ziemiańskiej rodziny Czarnieckich
podczas odnawiania tego grobowca odkryto trzy pięknie zdobione cynkowe trumny z epoki
odnowiony grobowiec
tablice epitafijne
na wereszczyńskim cmentarzu
tablice epitafijne Czarnieckich
tablice epoitafijne Czarnieckich
w 2021 roku odkryto na cmentarzu ukrytą pod ziemią płytę nagrobną Aleksandra Hempla, bohatera wojen napoleońskich i powstania listopadowego
najstarszym nagrobkiem na cmentarzu jest nagrobek jego dzieci pochodzący z 1843 roku
wereszczyński cmentarz wyróżnia się wieloma zbytkowymi grobowcami i nagrobkami zachowanymi w różnym stanie technicznym
wiele z nich udało się odnowić dzięku funduszom pozyskanym w czasie kwest prowadzonych przez członków Społecznego Stowarzyszenia Wereszczyński Gościniec
zebrane pieniądze pozwoliły na wyremontowanie sześciu płyt nagrobnych,
trzech grobowców, pięciu nagrobków i jednej mogiły żołnierskiej
kolejne nagrobki czekają na renowację
XIX- wieczny nagrobek
na cmentarzu
stare nagrobne płyty
murowana kapliczka domkowa z kopią rzeźby św. Nepomucena z XVIII wieku, której oryginał został przeniesiony do tutejszego kościoła
tablica informacyjna przy alei lipowej
o Mikołaju Reju
ciekawostek kilka
i biskupie Józefie Wereszczyńskim
na miejscu dawnego majątku dworskiego obecnie znajduje się klasztor Braci Faustynów
przy bramie do kaplicy na kolumnie figura św. Faustyny
przy klasztorze działa ośrodek rekolekcyjno-wypoczynkowy
przy drodze do Sękowa pomnik Żydów zamordowanych przez Niemców w 1942 roku
z tablicami w języku polskim i hebrajskim
ufundowany przez ocalałą z pogromu Miriam Zonsztajn